1 Homilia di Papa Francesco

Msza święta z kardynałami

Kaplica Sykstyńska
Czwartek, 14 marca 2013

W tych trzech czytaniach widzę, że jest coś wspólnego – to ruch. W pierwszym czytaniu ruch jest obecny w wędrowaniu, w drugim czytaniu ruch ten obecny jest w budowaniu Kościoła; w trzecim, w Ewangelii, w wyznawaniu: wędrowanie, budowanie, wyznawanie.

Wędrowanie. „Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!” (Iz 2, 5). To jest pierwsze co Bóg powiedział do Abrahama: Chodź w mojej obecności i bądź nienaganny. Wędrowanie: nasze życie jest wędrówką i kiedy się zatrzymujemy, coś nie gra. Wędrować nieustannie, w obecności Pana, w światłości Pana, starając się żyć tak nienagannie, jak tego Bóg żądał od Abrahama w Swojej obietnicy.

Budowanie. Budować Kościół. Mówi się o kamieniach: kamienie mają swoją trwałość; ale kamienie żywe, kamienie namaszczone Duchem Świętym. Budować Kościół, Oblubienicę Chrystusa, na tym żywym kamieniu węgielnym, którym jest ten sam Pan. Oto kolejny ruch naszego życia: budować.

Trzecie - wyznawanie. Możemy chodzić ile chcemy, możemy budować wiele rzeczy, ale jeśli nie wyznajemy Jezusa Chrystusa, nie jest dobrze. Staniemy się użyteczną organizacją pozarządową, ale nie Kościołem, Oblubienicą Chrystusa. Kiedy nie idzie się do przodu, stoi się. Kiedy nie buduje się na kamieniu, co się dzieje? Dzieje się to, co zdarza się dzieciom budującym na plaży zamki z piasku – wszystko się wali, jest pozbawione trwałości.

Kiedy nie wyznajemy Jezusa Chrystusa, przychodzi mi na myśl zdanie Leona Bloya: „Kto się nie modli do Pana, modli się do diabła”. Kiedy nie wyznaje Chrystusa, wyznaje światowość diabła, światowość demona.

Wędrowanie, budowanie, wyznawanie.

Ale sprawa nie jest taka łatwa, ponieważ w wędrowaniu, budowaniu, wyznawaniu, czasami następują wstrząsy, są ruchy, które nie są właściwym ruchem chodzenia: to ruchy, które nas ciągną wstecz.

W tej Ewangelii następuje szczególna sytuacja. Ten sam Piotr, który wyznał Jezusa Chrystusa, mówi Mu: Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego. Pójdę za Tobą, ale nie mówmy o krzyżu. To nie wchodzi w grę. Pójdę za Tobą z innymi możliwościami, bez krzyża.

Kiedy wędrujemy bez Krzyża, kiedy budujemy bez Krzyża i kiedy wyznajemy Chrystusa bez Krzyża, nie jesteśmy uczniami Pana: jesteśmy ludźmi tego świata, jesteśmy biskupami, kapłanami, kardynałami, papieżami, ale nie uczniami Pana.

Chciałbym, abyśmy wszyscy, po tych dniach łaski, mieli odwagę, właśnie odwagę, chodzić w obecności Pana, z Krzyżem Pana; budować Kościół na Krwi Pana, przelanej na Krzyżu; i wyznawać jedyną chwałę: Chrystusa Ukrzyżowanego. W ten sposób Kościół będzie szedł naprzód.

Życzę nam wszystkim, aby Duch Święty, przez wstawiennictwo Maryi, naszej Matki, udzielił nam tej łaski: wędrowania, budowania, wyznawania Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego. Niech się tak stanie. Amen.

Moje refleksje:

Pragnął aby kościół był ubogi i dla ubogich,,, i wybór padł na Niego.

"Pierwszy jezuita papieżem, pierwszy latynoamerykanin, pierwszy Franciszek".

Przyjmując imię Franciszek zapewne miał świadomość, nie tylko symboliki ubóstwa związanej z imieniem, ale i słów, jakie św. Franciszek z Asyżu usłyszał od Chrystusa w czasie objawienia: "Franciszku, idź odbuduj mój Kościół, gdyż popada w ruinę"

Argentyński kardynał Jorge Mario Bergoglio, dziś - papież Franciszek nigdy nie zabiegał o godności. Żył skromnie. Gdy został metropolitą argentyńskiej stolicy zrezygnował z pałacu arcybiskupiego. Wybrał ubogie mieszkanie. Sam sobie sprzątał, gotował, prał. Często można było go spotkać w autobusie komunikacji publicznej. Gdy w 2001 roku Jan Paweł II kreował go kardynałem poprosił wiernych, by zebrane dla niego pieniądze na podróż do Rzymu oddali ubogim. Wieczorem 13 marca 2013 roku na balkonie Bazyliki św. Piotra poprosił wiwatujący tłum o modlitwę.czytaj więcej

ŚW. FRANCISZEK KSAWERY (jezuita)

Boże Przedwieczny, Stwórco wszechrzeczy, pomnij, że dusze niewiernych są dziełem rąk Twoich, uczynione na obraz i podobieństwo Twoje. Oto, Panie! ku zelżywości Twojej piekło się tymi duszami napełnia. Pomnij, że Syn Twój Jezus Chrystus dla ich zbawienia poniósł najokrutniejszą śmierć. Nie dopuszczaj, błagam Cię, aby Syn Twój u tych niewiernych miał być dłużej przedmiotem wzgardy. Daj się ubłagać modlitwami dusz świętych i wołaniem Kościoła, najświętszej Oblubienicy najświętszego Syna Twego, pomnij na miłosierdzie Twoje, a zapomniawszy na ich bałwochwalstwo i niewierność spraw, by i oni przyszli do uznania Tego, którego posłałeś, Pana Jezusa Chrystusa, który jest Zbawicielem, Życiem i Zmartwychwstaniem naszym, przez któregośmy wybawieni i uwolnieni zostali, któremu niechaj będzie chwała na wieki wieków. Amen.

Odpust (Racc. 28). 300 dni raz na dzień za odmówienie tej modlitwy z sercem skruszonym i nabożnie. (Pius IX. Reskr. własnor. d. 24 maja 1847). Tekst modlitwy cyt. za: Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych. Opracował na podstawie niemieckiego dzieła Księdza Fr. Beringera SI Ks. Augustyn Arndt SI. To wydanie szczególnie zatwierdzone zostało przez Św. Kongregację Odpustów. Kraków 1890, ss. 234-235.

„Wolność i nadzieja idą w parze. Tam, gdzie nie ma nadziei, nie może być też” wolności Papież Franciszek