Bóg jest pierwszym źródłem radości i nadziei człowieka - J.Paweł II


ŚWIAT POTRZEBUJE NADZIEI


Musicie być mocni mocą nadziei, która przynosi pełną radość życia i nie dozwala zasmucać Ducha Świętego!
Pielgrzym Nadziei - Jan Paweł II



NADZIEJA W ŝYCIU CZŁOWIEKA

Wśród wielu wypowiedzi na temat człowieka, jest także słuszne określenie go jako istoty, która żyje nadzieją. Posiadanie nadziei jest przymiotem wyłącznie człowieka, jest cechą specyficznie ludzką. Nadzieja jest bowiem elementem psychicznym, który towarzyszy życiu i rozwojowi człowieka.
Dziś często pada stwierdzenie o palącej potrzebie nadziei wobec istnienia niepokojących faktĂłw, ktĂłre odbierają ją człowiekowi. Tu naleĹźy wymienić pewne ideologie i niektĂłre kierunki filozoficzne, jak n. p. egzystencjalizm. Jego zwolennicy głoszą tezę o istnieniu w świecie ludzkim trwogi, opuszczenia, rozpaczy itp. Ĺťycie jest cierpieniem i trwogą a przeznaczeniem człowieka jest opuszczenie bez jakiegokolwiek wsparcia – mĂłwią egzystencjaliści. Z tego zaś stanu rodzi się rozpacz, ktĂłra bazuje na tym, Ĺźe nie moĹźna liczyć na kogokolwiek poza nami. Są to głosy pesymistyczne ludzi niewiary. […].


Jak słusznie zauwaĹźa E. Fromm, „gdy znika nadzieja, kończy się Ĺźycie, faktycznie lub prawdopodobnie”…[…]. NaleĹźy zwrĂłcić uwagę na fakt, Ĺźe nie tylko poszczegĂłlne jednostki ludzkie Ĺźyją nadzieja, lecz takĹźe całe narody i klasy społeczne oraz cała ludzkość, Ĺźyją nadzieją i wiarą; i jeĹźeli utracą ten potencjał, znikają bądĹş to z powodu braku witalności, bądĹş to z powodu rozwijającej się w nich irracjonalnej siły destrukcyjnej.
Dziś często pada stwierdzenie o palącej potrzebie nadziei wobec istnienia niepokojących faktĂłw, ktĂłre odbierają ją człowiekowi. Tu naleĹźy wymienić pewne ideologie i niektĂłre kierunki filozoficzne, jak n. p. egzystencjalizm. Jego zwolennicy głoszą tezę o istnieniu w świecie ludzkim trwogi, opuszczenia, rozpaczy itp. Ĺťycie jest cierpieniem i trwogą a przeznaczeniem człowieka jest opuszczenie bez jakiegokolwiek wsparcia – mĂłwią egzystencjaliści. Z tego zaś stanu rodzi się rozpacz, ktĂłra bazuje na tym, Ĺźe nie moĹźna liczyć na kogokolwiek poza nami. Są to głosy pesymistyczne ludzi niewiary. […].
Kościół naucza, że nadzieja eschatologiczna nie pomniejsza znaczenia zadań ziemskich; przeciwnie, jeżeli zabraknie podstawy religijnej i nadziei życia wiecznego, to godność ludzka bywa często naruszana, a ludzie pogrążają się w beznadziejności i rozpaczy.
Przeto należy mieć na uwadze to, czego świat oczekuje dzisiaj od ludu Bożego, to realistyczne orędzie nadziei, to odwaga istnienia i znoszenia boleści, które nam towarzyszą od urodzenia, z nadzieją, która odnawia życie, z nadzieją chrześcijańską, która jest skutecznym środkiem zaradczym przeciwko ogólnej nieufności i rozpaczy dzisiejszego świata.
By mĂłc łatwiej sprostać temu zadaniu naleĹźy dobrze pojąć znaczenie i sens słowa „nadzieja”. Zacznijmy od krĂłtkiego rysu historycznego słowa „nadzieja”.
W staroĹźytności greckiej termin „nadzieja” był pojęciem świeckim, a nie specjalnie religijnym. Oznaczał on najpierw jakieś ogĂłlne oczekiwanie, ktĂłre z kolei zaczęto określać przymiotnikami: „dobre” lub „złe”.
W Nowym Testamencie nadzieja jest natomiast oczekiwaniem tylko czegoś dobrego, skierowanego na przyszłość, ponieważ oczekiwanie tego rodzaju odnosiło się do zbawczego dzieła Boga w Jezusie Chrystusie. W ten sposób nadzieja staje się jedną z charakterystycznych cech chrześcijan. Św. Paweł zaś był tym, który dostosował grecki termin nadziei na użytek chrześcijańskiego pojęcia egzystencji.
Już bowiem w Starym Testamencie historia Izraela pokazuje, jak słowo Boga Jahwe lub obietnica Boża, będąc powodem oczekiwania, wzbudzała w człowieku nadzieje. Już w powołaniu Abrahama można było rozpoznać cechy strukturalne nadziei: rozkaz i obietnica; rozkazem było, by udać się w drogę, obietnica zaś wskazywała na cel, na ziemię, którą miał otrzymać. A więc wiara Abrahama łączy się z ufnością w przyszłość obiecaną przez Boga, czyli z nadzieją.
Na podstawie powyższych rozważań można określić nadzieję jako oczekiwanie przyszłego dobra.. Taka definicja nadziei u nikogo nie wzbudza sprzeciwu i można ją zaakceptować. W swej istotnej treści schodzi się ona z klasyczną definicją nadziei podaną przez św. Augustyna, który przypisał jej dwie cechy: a) dobro, b) w przyszłości.
Faktycznie, ten kto się spodziewa lub kto Ĺźywi nadzieję, zawsze czegoś oczekuje. Oczekiwanie jest więc cechą charakterystyczną pojęcia „nadziei”, lecz nie jedyną i nie wyłączną. Samo oczekiwanie nie jest jeszcze nadzieją, poniewaĹź moĹźna oczekiwać czegoś obojętnego lub przykrego, a wtedy nie moĹźna mĂłwić o nadziei. Nadzieję ma się wĂłwczas, gdy ta jest naznaczona pragnieniem lub tęsknotą nie za jakimkolwiek przedmiotem czy rzeczą, lecz tylko za tym, co naprawdę uwaĹźa się za dobre dla siebie lub dla innych.
Jest prawdą, że człowiek, który żyje nadzieja, jest całkowicie zwrócony ku przyszłości; on poniekąd rzutuje wszystkie swoje czynności i aspiracje w przyszłość. Przekraczając zaś, w sposób zamierzony, granice teraźniejszości, zmierza poza rzeczywistość widzialną tu i teraz. Przyszłość jest zatem przymiotem koniecznym i strukturalnym nadziei i odgrywa rolę zasadniczą.
Ponadto cechami charakterystycznymi nadziei są: obietnica kogoś wiarygodnego, ufność oraz coś w rodzaju pewności. Jest prawdą, że nikt nie będzie się spodziewał jakiegoś dobra, jeśli ono nie będzie mu obiecane. Poza tym ten, kto otrzymał obietnicę, żąda jakiejś gwarancji, że będzie mógł osiągnąć upragniony cel, jakim jest dobro.
Nadzieja zawiera w sobie także ufność, która jest uczuciem pewności, pochodzącym z zaufania bez zastrzeżeń do kogoś lub czegoś. Ufność i jakiś rodzaj pewności są elementami uzupełniającymi nadziei; bez nich nadzieja bywa zawiedziona, staje się próżna, a nawet szybko zanika.
Jeśli wyżej wspomniane składniki towarzyszą nadziei, a ona zbliża się do swej końcowej fazy realizacji, wtedy wstępuje w człowieka radość i optymizm. Optymizm jako tendencja ducha ludzkiego do zwracania uwagi w życiu przede wszystkim na aspekty dobre i do osądzania przychylnie ludzi i zdarzeń, jest stałym elementem nadziei i towarzyszy jej od samego początku aż do końca, to znaczy aż do momentu osiągnięcia celu.
Nie ulega wątpliwości, Ĺźe tego rodzaju nadzieja charakteryzuje kaĹźdą religię, a w sposĂłb szczegĂłlny chrześcijańską. Być chrześcijaninem bowiem znaczy mieć nadzieję. JuĹź św. Paweł zwracał uwagę, Ĺźe chrześcijanie róşnią się od tych, ktĂłrzy „nie mają nadziei” (Tes 4,13). W naszych zaś czasach niemiecki teolog protestancki J. Moltmann podkreśla, Ĺźe nadzieja towarzyszy kaĹźdemu zdarzeniu zbawczemu i kaĹźdej prawdzie chrześcijańskiej. Stąd nic dziwnego, Ĺźe nadzieja była obszernie omawiana w księgach teologicznych jako jedna z trzech cnĂłt teologalnych.
Nadzieja w naszych czasach, dzięki takim postaciom jak sł. BoĹźy Jan Paweł II, nazwany pielgrzymem nadziei oraz dzięki pewnym teologom jak J. Moltmann, ktĂłry zapoczątkował nowy kierunek zwany „teologią nadziei”, cnota ta wzbudziła ponownie powszechne zainteresowanie w świecie teologicznym.
W tym miejscu wypada dodać, że począwszy od XIII wieku, dużo miejsca poświęcali nadziei teologowie franciszkańscy tacy jak: św. Antoni, św. Bonawentura bł. Jan Duns Szkot i inni, aż do naszych czasów. Nadzieja jako cnota teologalna znajdowała też właściwe sobie miejsce w kaznodziejstwie franciszkańskim, zwłaszcza w XV wieku u takich kaznodziei jak św. Bernardyn ze Sieny, św. Leonard z Porto Maurizio i inni.
Nadzieja chrześcijańska bierze swĂłj początek z wiary. KtĂłra jest jej bazą; owocem zaś nadziei jest miłość. Tę niewidzialną rzeczywistość przedstawiano obrazowo przy pomocy zielonej i bujnej rośliny, złoĹźonej z korzenia, łodygi i kłosĂłw. Z korzenia wyrasta łodyga, ktĂłra przenosząc substancje odĹźywcze, przyczynia się do powstania owocĂłw w kłosach. Korzeń wyobraĹźa wiarę, z ktĂłrej wypływa nadzieja przedstawiona jako łodyga. Nadzieja zatem, tak jak łodyga w roślinie, pełni rolę pośrednika między wiarą i miłością, ktĂłra nigdy nie przestanie istnieć zgodnie z tym, co powiedział św. Paweł: „Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy: z nich zaś największa jest miłość” (1 Kor 13,13).
Z powyĹźszego wynika, Ĺźe nadzieja zajmuje miejsce środkowe pomiędzy wiarą i miłością, między zuchwalstwem a zniechęceniem. Zatem nadzieja jest w pewnym sensie syntezą wiary i miłości. W rzeczywistości przedmiotem, do ktĂłrego zmierza umysł jest prawda; przedmiotem woli jest miłość. Nadzieja łączy jedno z drugim, gdyĹź z wiary bierze swą podstawę i pewność obietnic, a z miłości czerpie siłę i tak prowadzi do osiągnięcia coraz większego dobra, aĹź do NajwyĹźszego Dobra – Boga.
Na podstawie powyĹźszych refleksji naleĹźy stwierdzić, Ĺźe nadzieja w Ĺźyciu kaĹźdego człowieka odgrywa bardzo waĹźną rolę. Ona bowiem naleĹźy do istotnych składnikĂłw człowieka. Bez nadziei nie moĹźna by prowadzić Ĺźycia autentycznie ludzkiego. Dla osoby chorej brak nadziei oznacza bliską śmierć. Nadzieja usuwa zniechęcenie i bierność Ĺźyciową. Gdzie niepomyślny przebieg zdarzeń kaĹźe człowiekowi mĂłwić: „koniec wszystkiego”, tam nadzieja jako ogromna siła duchowa, pozwala usłyszeć słowa: „koniec nie, to początek, naprzĂłd!”, dając nowy impuls działaniu. Człowiek jako istota „ulepiona z nadziei”, odczuwa jej potrzebę na kaĹźdym kroku.
Nadzieja jest konieczna gdy człowiek pragnie osiągnąć perspektywy i cele, gdy pragnie opanowywać i ujarzmiać siły przyrody, doskonalić siebie, podbić kosmos oraz osiągnąć szczęście i zbawienie. W tych okolicznościach nadzieja przestawia dynamiczną siłę i bodziec, sprężynę postępu, brak obawy; wówczas jest ona motywem do nieustannego poszukiwania tego, co większe i co lepsze.
I tej roli nadzieja nie przestanie spełniać tak długo, dopóki nie osiągnie celu ostatecznego i nie spotka się z Miłością, której wraz z wiarą ustąpi miejsca na zawsze.
Grzegorz Bernard Błoch OFM




Kościół naucza, że nadzieja eschatologiczna nie pomniejsza znaczenia zadań ziemskich. Być chrześcijaninem bowiem znaczy mieć nadzieję

Mamy nadzieję w żywym Bogu, Zbawcy wszystkich ludzi, zwłaszcza wierzących.

1 do Tymoteusza 4,10

Chrześcijaństwo narodziło się ze zmartwychwstania Chrystusa, a więc z wydarzenia, w którym ludzka śmierć została przezwyciężona mocą Bożą. Znaczenie tego wydarzenia stanowi rdzeń chrześcijańskiej nadziei: kresem życia nie jest śmierć, bo w Chrystusie wszyscy będą ożywieni (1 Kor 15, 23). Zgodnie z zapowiedzią samego Jezusa (por. J 14, 3), dokona się to przy Jego powtórnym, pełnym chwały przyjściu (paruzja), które zaowocuje także odnowieniem całej stworzonej rzeczywistości; 2 List św. Piotra mówi o nowym niebie i nowej ziemi, w których będzie mieszkała sprawiedliwość (por. 3,13).





NMP KRÓLOWEJ POLSKI

3 maja Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Nawiązuje ona do wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza - powierzenia królestwa opiece Matki Bożej, a także do uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Święto zostało ustanowione na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej. Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 r. W 1920 r. zatwierdził je dla Kościoła w Polsce papież Benedykt XV. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości
więcej